Ma 6-9


Bishop

Goedemorgen, 0630 gaat de wekker. Monica is jarig maar moet vroeg opstaan.

Volgens Adrian wordt het een goede vliegdag en gaan we voor de 100 mijl! De start hiervoor is op Lone Pine en is genaamd Walts Point. Het is een oost-helling en ca 1,5 uur rijden…. Dat betekent dat we tussen 10 en 11 uur moeten starten. En daarom gaat die wekker dus nu zo vroeg….




We pakken de auto, halen Adrian op en off we go. Om 0945 zijn we er en gaan opbouwen, klaar voor de strijd. De geplande overland is op de oost-helling van de Sierra Nevada naar bishop (60 mijl) , dan oversteken naar de west-helling van de White Mountains. Eergisteren hebben we op de westhelling het stuk van de White Mountains gedaan dus dat moet lukken. De totale afstand is dan een dikke 100 mijl.

Helaas is de wind niet zoals voorspeld en helaas vooral van achter. Soms komt de thermiek er een beetje doorheen maar het blijft matig. Na een tijdje wachten op de start met de neus in de wind start Adrian, Erik gaat er snel achteraan.

Coen staat helemaal klaar maar helaas komt er geen nieuwe kans.

Adrian en Erik gaan dus samen op pad. De thermiek is matig en gaat niet hoger dan 3200 meter, en dan te bedenken dat de start op al bijna 3000 meter is. De Sierra Nevada is zelf dik 4000mtr dus we komen er niet bovenuit. Na 2,5 uur bergwandthermieken houden we het voor gezien en gaan landen; op het vliegveldje van Independence. Niet slecht voor zo’n matige dag. Leuk te vermelden is dat de Sierra Nevada helemaal niet in Nevada ligt maar in California….. Net als de Alabama hills.

Nadat Coen z’n toestel en uitrusting weer ingepakt heeft rijden we (Cornelia, Monica en Coen) naar beneden. Onderweg radiocontact met Erik en Adrian; ze vliegen nog, maar het is niet makkelijk.

Op de route van de start (Walts)terug naar Lone Pine kom je door de Alabama Hills. Het is een mooi maar vreemd landschap. Hier zijn veel films (met name Westerns) opgenomen. We besluiten om wat over onverharde weggetjes door dit landschap te toeren. Onderweg als echte toeristen veel foto’s makend van de rotsmassa’s.

We raken de weg een beetje kwijt, maar willen niet dezelfde route terug rijden. Onze Tom-Tom geeft uitkomst.

Het is nauwelijks te geloven, maar het apparaat geeft een route over hobbelige onverharde weggetjes nauwelijks breder dan onze auto, en we bereiken Lone Pine. Vlak voor Lone Pine belt Adrian; hij en Erik staan op het vliegveldje van Idependence. Na een half uurtje rijden we het vliegvleldje op. De heren zijn dan net klaar met inpakken. Alles in en opladen en weer op weg naar Bishop

Op de terugweg is het stil in de auto: we moeten straks een hotelletje zoeken want we moeten verkassen. Gelukkig horen we even later dat we nog één nachtje kunnen blijven. Na een lekker bakje bij Starbucks zitten we nog even in de tuin na te genieten. We zien kolibri’s, vinken en zowaar een roofvogel letterlijk in de achtertuin.

Ook hebben we vandaag veel Turkey Vultures gezien, veel vliegspul hier dus.