zaterdag 25 september 2010

Vijdag 24 sept

Santa Barbara

Een echte toeristenstad met veel winkeltjes en eettentjes. We hebben al contact gehad met enkele locale piloten en Monica wil wel kijken op de traininghill van de locale school. Dat komt mooi uit want daar moeten ook de zuurstofflessen worden afgeleverd.

Deze trainingsheuvel is een droom voor elke schoolhouder. Ongeveer 75 meter hoog met een laminaire zeewind en een landingsveld direct eronder. Met de bus halen ze de cursisten weer op die niet hoeven in te pakken, maar pakken gewoon hun scherm op en stappen zo in de bus voor de volgende start. Monica kan ook gebruik maken van de faciliteiten, vol enthousiasme pakt zij dan ook uit, want dat vlieggevoel is toch wel erg weggezakt en moet weer even wakker worden gemaakt. Daar is deze stek uitstekend voor. Eerst wat opzetoefeningen en als alle cursisten gestart zijn vliegt Monica er achteraan. Coen en Cornelia besluiten om de stad te gaan bekijken, Erik maakt de foto’s en Monica geniet van een zeer prettig veld om weer even te oefenen. Waarom hebben ze deze voorzieningen toch niet in Nederland?? Daar is het altijd modderen met een onhandig veldje waar de wind altijd uit de bomen lijkt te komen.

 





 









Na 4 startjes is Monica tevreden, de techniek matched weer met werkelijkheid en mogelijkheden. En het is toch wel erg warm vandaag met al die kleren en een helm.

Coen en Cornelia hebben ondertussen een leuk restaurant gevonden en een paar leuke winkeltjes waar we beslist samen nog even heen moeten. Toevallig is het weer Mexicaans. Waarom zijn dat toch de leukste en gezelligste tentjes?? Voor morgen hebben we een afspraak met een locale piloot. Hopelijk brengt hij ons naar een goede start.

Alle landingsvelden in Santa Barbara

Donderdag 23 Sept

Do 23-9


Carlsbad, Santa Barbara

Tja en wat nu? We hebben geen idee, maar weten alleen dat we gaan inpakken en het motel verlaten. De voorspellingen voor Torrey is te weinig wind of van de verkeerde richting voor de komende week. We horen dat er een clinic is in Owens Valley, maar vinden dat te ver. We kunnen nog eens naar Crestline bij San Bernadino. En we kunnen naar Santa Barbara, daar moeten we ook heen om de zuurstofflessen in te leveren.

Keuzes, keuzes en we weten niet wat het beste is. We vinden een compromis in Lake Elsinore, dat is richting het nooroosten net als bijna alles en niet al te ver weg. Op het landingsveld (ja heren, dat is echt het landingsveld, waar die bomen in staan) zien we blushelicopters vliegen en ook al weten we nog niet de precieze locatie van de start, we verwachten dat die op diezelfde helling is.

De blushelicopters zijn erg indrukwekkend, zie de foto’s, gevolg is dat we afgeleid zijn van het landingsveld. Cornelia heeft de tegenwoordigheid van geest om even te praten met de locals. Dat zijn wel geen piloten, maar ze kunnen veel informatie geven over de berg, LZ en de brand. Starten is echt geen optie, dus eerst maar eens een lekker broodje smeren. Ondertussen belt Coen met de contactpersoon van Santa Barbara die hem doorstuurt naar een deltapiloot die meent dat het daar wel goed weer wordt en bereid is om ons te helpen.

Iets wat we goed geleerd hebben deze vakantie, is dat informatie van locals heel veel helpt, al hoewel je zelf ook alert moet blijven. Want harde wind is niet altijd te harde wind!


























We hebben een plan! Op naar Santa Barbara!

Na 3 of was het 4 uur rijden in de file en dwarsdoor Los Angeles, zijn we niet meer echt scherp. We hebben voor het eerst echt moeite met het vinden van een motel. Maar gelukkig lukt het wel. Nog even eten bij Denny’s en thuis een biertje. Zo, morgen kunnen we kijken of we kunnen vliegen en anders bellen we John, een local.

woensdag 22 sept

Wo 22-9


Carlsbad, Torrey Pines

Vandaag hebben we een motel met ‘hot breakfast’. We zijn het niet meer gewend en vergeten het bijna. We gaan voor de zelfgebakken wafels, donuts met jam en cereals. Het smaakt prima. Bij een ontbijt op vakantie moet je altijd maar afwachten wat ze lokaal daar van vinden. Een continental breakfast betekende tot nu toe koffie, oranje gezoet sap en een vruchtenmuffin. Wij vinden het wat karig, maar hier in Amerika is het standaard. Je ziet het op veel Motelborden erbij staan.

Vandaag hopen we te vliegen op Torrey Pines! Dit is een historische plek. Thuis liggen de films met de helden van toen, die aan de wieg stonden van het ongemotoriseerde vliegen. Alles kon toen nog of moest nog worden bedacht.






































Het gaat er nu wel een beetje anders toe. We treffen een prachtig grasveldje hoog boven de kust (klif ca 90 meter hoog), een cafe/shop en toiletten. We melden ons aan in het cafe en krijgen een boekwerk om te tekenen voor alle bedachte en nog niet bedachte risico’s waarop iemand ze aansprakelijk zou willen stellen. We betalen het daggeld. Vervolgens krijgen we een instructievideo over de site! Dan mogen we nog een fluitje kopen om iedereen weg te blazen (als je wilt starten of landen) en is het tijd om op te gaan bouwen.

Erik is nog net op tijd klaar en kan een startje maken. Hij vliegt een paar keer langs de rand en merkt dan dat de wind zwakker wordt. Hij besluit te landen voordat hij eruit zakt en de trap vanaf het strand moet nemen (90 meter!) Coen en Cornelia zijn te laat met opbouwen, maar de voorspellingen waren meer wind in de middag, dus we wachten gewoon af. Ondertussen is er genoeg te zien: de parapenters, de vogels, de modelzwevers, kiters, surfers, helikopters, Jachtvliegtuigen, dubbeldekkers, naaktzonners en ga zo maar door. Het is een echte toeristen stek, maar het pilotengebied is goed aangegeven. Monica besluit wederom om niet te vliegen, als ze zo doorgaat komt ze zonder vliegen thuis. Hopelijk volgend jaar beter.

Helaas wordt de wind niet beter, dus inpakken maar. De voorspellingen geven te zachte wind voor Torrey Pines, dus we gaan wat nieuws bedenken. Echter ook na een voortreffelijke Mexicaanse hap bij Jaws weten we het nog steeds niet.

We gaan naar bed zonder plannen! Dat is voor het eerst, wat zal er van ons worden????

dinsdag 21 september 2010

Dinsdag 21 Sept.

Parker Arizona naar Carlsbad California.

Ook vandaag weer een reisdag…..

We zijn op weg naar Torri Pines, een vliegstek aan de kust, zuidelijk van Los Angeles, net boven San Diego. Hier liggen de roots van het deltavliegen, het is een van eerste plekken waar met delta’s echt gevlogen werd op de wind die van de oceaan komt. Het schijnt nog steeds een druk bevlogen stek te zijn, nu vooral parapents, we zij benieuwd.

Maar eerst van Parker naar Carlsbad. We kiezen voor Carlsbad omdat het in de buurt van Torri Pines is, maar de motels zijn niet zo duur als in Torri Pinnes. Erik heeft gisteren via de computer een motel geboekt, we voeren het adres in in de Tom Tom, veranderen de route een beetje omdat we niet via L.A. willen en gaan op pad.

Het is nog steeds heet. Waar het in Bishop en Richfield ‘s nachts nog behoorlijk afkoelde, bleef het ’s nachts in Parker erg warm.

Der reis gaat over de Colorado rivier,





















door nog meer dessert,












langs spoorlijnen met “graffity”
















Onderweg tanken we op een plek die Chiriaco Summit heet. De familie Chririaco begon daar en 1934 een tankstation, toen de dirt road verhard werd tot Highway 10.

Onze aandacht werd daar getrokken door een oude auto.















Toen we die wat van dichterbij bekeken werden we uitgenodigd om in een garage te komen kijken, waar nog een oude auto stond, plus nog wat motorblokken posters en onderdelen. De eigenaar restaureert oude Fords en racet er ook mee onder andere op zoutvlaktes in Utah. Hij zat vol leuke verhalen. De auto buiten gebruikt hij dagelijks.



We rijden verder via Dessert Springs, een oase in de woestijn, waar veel mensen wonen die in Sillicon Valley werken, dus geld genoeg en dat is wel te zien aan de fraai onderhouden huizen en bermen langs de kant van de weg.









We stoppen nog eens langs de kant van de weg en komen tot de ontdekking dat granaatappels aan een boom groeien.





























In de Laatste 50 mijl daalt de temperatuur van 95 gr F naar 65 gr F. De temperatuur drop komt van zeewind. Voor ons voelt dat koud.

We stoppen in Carlsbad, bij de Ramada Inn.

Maandag 20 sept.

Cedar City Utah ,naar Parker Arizona.

Vandaag een reisdag .

Op tijd opstaan maar niet te vroeg en de TomTom instellen op Torrey Pines California, met als extraatje een stuk langs de Coloradoriver. Veel namen roepen herinneringen op aan verhalen van vroeger, vooral in films.

De reis gaat vandaag door verschillende staten, in deze volgorde: Utah, Arizona, Nevada, Arizona,





















We gaan dwars door Las Vegas, waar we bijzonder worden verrast omdat de zitbank van Coen en Cornelia tijdens een pitstop zomaar voor ons in de etalage staat.















Daarna eten we een ijsje bij Denny’s en reizen we verder door de woestijn.

In de woestijn zien we extreem lange treinen, Cornelia telt 128 wagons, 2 locomotieven er voor en 2 er achter (en dat was een “korte”)

Bij een tankstation ontmoeten we een vreemde vogel.

















Aan het einde van de middag staan we aan de Coloradoriver, 108graden fahrenheit, weinig schaduw en een beetje reismoe. We besluiten het eerste motel op de route te nemen.











Hier zitten we ‘savonds lekker aan het zwembad (andere gasten houden het voor gezien) met een pizza en een biertje te genieten van de vakantie. (warm, zwembad, lekker eten, gezellig en vooral geen enkele mug, vlieg, wesp) We kunnen zo nog wel een tijdje door. Morgen weer verder!

zondag 19 sept

Zo 19-9


Cedar City

Het is nog donker als we opstaan. Om 7 uur gaan de luchtballonnen starten en wij willen erbij zijn.

Gisteravond waaide het te hard om de ballonnen op te zetten, maar de verwachting is dat het vanmorgen minder zou waaien. Luchtballonnen kunnen niet in harde wind starten, dan is het risico te groot.

Net als gisteren zijn er veel kijkers. Er worden proefballonnetjes opgelaten en die hebben toch een behoorlijke vaart, het wachten is op de zon die over de berg moet komen. We staan wat te twijfelen, want we hebben het ontbijt uitgesteld. Uiteindelijk begint eentje de ballon uit te vouwen en op te zetten. Maar besluit men niet te starten vanwege de gedraaide wind. Als ze zouden starten kunnen ze geen landingsveld vinden. En als je niet kunt landen moet je niet starten, heel herkenbaar. Vliegen voor ons zelf zit er niet in vanwege de te harde wind.



We gaan uitgebreid ontbijten en ons klaarmaken voor Zion Park voor een hike. Het is een prachtige rit. In het park is het vreselijk druk. Parkeren bij de informatiebalie is onmogelijk. We kiezen zelf een route uit en vertrekken naar de hidden valley. Een leuke wandeling, eerst de berg op over een pad, maar daarna nog even lekker klauteren. Tenslotte nog even bijkomen bij een watertje en dan weer terug naar Cedar City.




















































Morgen gaan we op pad richting de kust, op weg naar Tori Pines.